ေထာင္ထဲမွာ အထူး၀င္းဆိုတာ ရွိတယ္။ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြထဲက အေရးႀကီးသူေတြကို ထားတာ တစ္ေယာက္ထဲေနရတာေပါ့ေလ။ ဘယ္သူနဲ႔မွ စကားေျပလို႔မရ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေတြ႕ရ၊ အသံေတြေတာ့ ၾကားရတာေပါ့၊ ေလယာဥ္ပ်ံႀကီးလဲေတြ႕ရတယ္ (တစ္ခါတစ္ခါ) ငွက္ေတြလဲ ေတြ႕ရတယ္ (ညေနတိုင္း) ၾကည့္စရာ အေပါက္တစ္ေပါက္ထဲရွိတယ္၊ အဲဒီကေန တစ္ေလာက္ကလံုးကို မိတ္ဆက္ေနရတာ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ေရးျဖစ္တဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။
အိမ္ျပန္ခ်ိန္
ခဲသားေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ မိုးေကာင္းကင္
ေတာင္စြယ္ ေနကြယ္ ငုံ႕လွ်ိဳးၿပီ
အိမ္ျပန္ခ်ိန္ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ ခြန္းဆင့္ေခၚ
ငွက္ကေလးေတြ အိပ္တန္း၀င္။
လူသံ သူသံ ဆူညံပူညံ ေအာ္သံေတြ ၾကားရျပန္
ခဲြခြာသံလား ႏွဳတ္ဆက္သံလား ခြဲျခားမရေသးခ်ိန္
အရိွန္ျပင္းျပင္း နဲ့
ေလယာဥ္ၾကီးတစ္စီးဟာ
မီးခိုးတန္း နဲ႔အ႐ုပ္ေရးေန
အိမ္ျပန္ခ်ိန္ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ ခြန္းဆင့္ေခၚ
ငွက္ကေလးေတြ အိပ္တန္း၀င္။
အခိုးအေငြ႕တို႔အလယ္မွာ
ေမ်ာလြင့္လို႔ေနကာ
ေ၀းခဲ့တဲ့တစ္ေနရာ
ေတြးေတာရင္းအေျဖ႐ွာ
ပါ၀င္ခြင့္မရတဲ့ေလာကကို
သတိရ႐ံုမွ်သာ။
အိမ္ျပန္ခ်ိန္ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ ခြန္းဆင့္ေခၚ
ငွက္ကေလးေတြ အိပ္တန္း၀င္။
အိပ္မက္အိမ္ မွ စာေရးသူ တစ္ဦး
Friday, August 24, 2007
အိမ္ျပန္ခ်ိန္
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment